نمی‏دانم چرا بعضی‏ها عادت کرده‏اند زندگی را سخت و سیاه ببینند. حتی به دیگران هم، همینطور کدر و ملال‏آور نشان ‏دهند.
به نظرم این‏جور آدم‏ها یا کم‏تحملند و توان چشیدن تلخی‏ها را ندارند، ویا چشمشان خیلی ضعیف است که این همه زیبایی را نمی‏بینند.
ای آقا! اصلا بعضی‏ها یأس فلسفی و تیرگی‏ زندگی را برای خودشان کلاس می‏دانند!

                                            
راستی اگر زندگی را تجزیه کنیم و زشتی‏ها و زیبایی‏هایش را به دو کفه ترازو بگذاریم، کدام طرف سنگینی می‏کند؟ اگر از من بپرسید که می‏گویم کفه زشتی‏ها بالکل خالی می‏ماند! حالا تو بگو خیلی خوشبینم.

اگر کمی دقت کنیم زندگی جز چگونه زیستن و چگونه نگاه کردن ما نیست. در تصویرهای پاییزی زندگی دقت بکن! یا دست گل خودت هست که به آب داده‏ای، ویا اصلا محض زیبایی و شکوفایی است که با چشمان لوچ نگاهش می‏کنی.
یک بار دیگر می‏گویم، زندگی، از زندگی کردن ما جدا نیست. اگر زیبا زندگی کنیم، زیبا خواهد بود.
در ضمن این عینک‏های تیره را هم بی‏زحمت از چشمانت بکن. کمی آفتاب بد نیست!