فرق سلیقه با عقیده را که می‏دانی؛ بعله ، سلیقه همان نظر شخصی است که دلیل عام و کلی ندارد و تنها پشتوانه‏اش مذاق شخصی‏ می‏باشد. اما عقیده دلیل محکمه پسند دارد و پشت‏اش به همان گرم است.
امان از خلط مفاهیم، امان. بیشتر اوقات سلیقه را با عقیده اشتباهی می‏گیریم و‏یا بدتر گنجشک سلیقه را رنگ می‏کنیم و به اسم عقیده می‏فروشیم. می‏پرسی که چه؟ خوب قرار است چه شود؟ همین می‏شود که نمی‏توانیم همدیگر را تحمل کنیم که هیچ، یکدیگر را به فحش و ناسزا می‏بندیم. فقط نوع فحش‏ها فرق می‏کند. در بین مردم کوچه و بازار به فحش‏های کوچه بازاری، میان متدینان و اهل منبر و محراب به فسق و فجور، لابه لای لابی‏های سیاسی به انحراف از خط و چه و چه. ولی هرچه باشد همه‏اش سر و ته یک کرباس هستند، عدم تحمل.
انگار عادت کرده‏ایم حرفی را که به مذاق همایونی‏مان خوش نیامد با مارک‏ها و بهانه‏های خوش ترکیب به سطل زباله‏ی بی اعتنایی بیندازیم.‏
از پیامبر و امام که مسلمان‏تر نداریم، داریم؟ ببینیم چطور با مخالفان و حتی معاندان خود برخورد می‏کردند. حالا ما کجای این مسلمانی هستیم خدا می‏داند. لابد در ضاد ولا‏الضالین.
نمی خواهم به مفصل نویسی عادت کنم. از طرف دیگر هم می‏ترسم خدا نکرده کار دست خودم بدهم. پس تو فعلا حدیث مفصل از این مجمل بخوان تا بعد ببینیم چه می‏شود.