یکی از موضوع‏هایی که کمتر در حوزه دین‏پژوهی به آن پرداخته شده ادبیات دینی است. کسی که ادعای گفتمان دینی دارد پیش از هر چیزی باید خود را به زینت گفتار دینی مزین کند که گقتمان دینی بدون گفتار دینی راه به جایی نخواهد برد. به یقین چنین کسی که ادعای دین‏داری و دین‏مداری دارد بیش از کسی که راه‏های دیگری را برگزیده‏ محتاج گفتار دینی است. اما صد افسوس که در جاده گفتار دینی این داستان هم مثل حکایت‏های دیگر در جامعه ما وارونه است. عده‏ای که کاری به کار دین ندارند و حتی متهم به دین‏ستیزی هستند گوی سبقت را روبوده‏اند. از آنجا که نظام ما نطامی دینی است مطالعه ادبیات قرآنی و سیره بزرگان دین برای رجال سیاسی کشورمان از نان شب هم واجب‏تر است.
وقتی اظهارات آقای محمدجواد لاریجانی را در مورد سیاست‏مداران غربی و رییس‏جمهور آمریکا خواندم؛ شرمنده و متاسف شدم. شرمنده از این که کسی که یکی از تئوریسین‏های جناح حاکم کشورم است و هر روز در رسانه تصویری به عنوان چهره‏ای موجه و صاحب فکر، بر کرسی تحلیل تکیه می‏زند؛ رییس جمهور منتخب میلیون‏ها انسان آمریکایی را «کاکا سیاه» خطاب می‏کند؛ تنها به این بهانه که «باید طوری جواب او را می‏دادم».
متاسف از این که پس از 30 سال از انقلاب مردم سرزمینم علیه استبداد، کسی که مدعی «حرکت بر مبنای اهل‏بیت(ع)» است سیاست‏مداران غربی را به سگی  تشبیه می‏کند که «اگر پا روی دم آنها بگذارید پارس می‏کنند».
اگر ساعتی پای منبر قرآن و سیره اهل‏بیت (ع) بنشینیم و نحوه برخوردشان با مخالفان و حتی معاندان را بشنویم خواهیم فهمید که گفتارمان با گفتار دینی فرسنگ‏ها فاصله دارد چه رسد به گفتمان‏مان.

یاد حرف شیخ رجبعلی خیاط افتادم: دلم برای خدا می‏سوزد.