يکي از چيزهايي که هم علت اين گير و گره است و هم معلولِ آن (به اين معني که تا خودمان را در اين گود نيندازيم اصلاح نمي شود و اين وضعيت فقط باعث ادامه ي آن مشکل مي شود) اين است که ما در گفتگو دنبال اولا اثبات و بعد اقناع و از آن هم بدتر، متقاعد کردن طرف گفتگو هستيم! دنيال کردن اين هدف در گفتگو خيلي زود و راحت گفتگو را به مسير مخاصمه مي کشاند و هر کداممان که چندباري تجربه ي چنين گفتگوهاي خصمانه اي را داشته باشيم ديگر عطا گفتگو را به لقايش مي بخشيم! به نظرم معقول تر اين است که هدفمان را از گفتگو اين قرار دهيم که "براي يک بار به خودمان اين فرصت را بدهيم که اصل حرف مان را (بدون حواشي) به گوش طرف مقابل برسانيم، و باز براي يک بار به خودمان اين فرصت را بدهيم که حرفي غير از حرف خودمان را بشنويم."