به چيزهايي گير ميدهي كه هر كسي گير نميدهد. اين چيزهايي است كه براي سياستمداران، كاسبان بازاري، حتي اهل علم رسمي دست نميدهد. منظورم اين است كه ديدن اين چيزها و خيلي چيزهاي ديگر كه به زبان هم نمي آيد فقط يك تجربه شخصي است براي هر كسي ممكن نيست. اين گام اول است. اما به قول آقاي بابايي نتيجه اش چيست؟ گام دوم اين است كه نتيجه از آن بگيريم: صد تا نتيجه ميتوان از آن گرفت كه البته همه مصداقهاي يك مفهومند. مثلا: 1. هر كسي گرفتار شاكله هاي ذهني و مفهومي خود است. قرمزي كه من ميبينم خاص من است و قرمز تو خاص تو است. پس توقع من از تو كه مثل من بينديشي و زندگي كني، غيرمنطقي و حتي ظلم است. 2. اين را خصوصي برايت ميگذارم.