بچه که بوديم، مي دانستيم راه دست يابي به آرزو هاي کوچک و بچه گانه ي مان گريه کردن است! حالا بزرگ شده ايم و مانده ايم از کدام راه برويم که شايد قدمي حتي، نزديک شويم به آن چه پس نقابي سخت، پنهانش کرده ايم! که مبادا آن هايي که مي شناسندمان، بخندند به آرزوهاي مان! يا چه مي دانم ... بخواهندش! و از دستش بدهيم و باز سرخورده برگرديم سر خانه ي اولمان!

دنبال تو افتادن بزرگترين آرزوست. ...زيبا نگاشتيد.

هر انساني روزنه اي است به سوي خدا اگر اندوهناک شود، به شدت اندوهناک شود. .

دل من حالش خوشه

اصلا بلد نيست بگيره

ولي خيلي تنگ ميشه

گاهي مي ترسم بميره...