بچه که بوديم، مي دانستيم راه دست يابي به آرزو هاي کوچک و بچه گانه ي مان گريه کردن است! حالا بزرگ شده ايم و مانده ايم از کدام راه برويم که شايد قدمي حتي، نزديک شويم به آن چه پس نقابي سخت، پنهانش کرده ايم! که مبادا آن هايي که مي شناسندمان، بخندند به آرزوهاي مان! يا چه مي دانم ... بخواهندش! و از دستش بدهيم و باز سرخورده برگرديم سر خانه ي اولمان!