المپیک -با آن پیشینه‏ی اسطوره‏ای- فرصت باشکوهی است برای با هم بودن، خوشحال شدن و افتخار کردن. مردم هر سرزمینی نتیجه‏ی چهار سال مدیریت و تلاش خود را در دست می‏گیرند و به شهری در دنیا می‏آورند تا با مردمان دیگر مسابقه دهند و به قهرمانان‏شان افتخار کنند که پرچم و نمادشان را بالاتر از پرجم کشورهای دیگر کاشته‏اند.
تعداد کشورهای شرکت کننده در المپیک از اعضای سازمان ملل بیشتر است و این یعنی المپیک نقطه‏ی اشتراک بزرگ‏تری دارد و آن بازی است؛ بازی‏‏هایی که البته غرورآفرین و تحقیر کننده‏اند. بازی‏هایی که از نوع لباس و  چهره‏‏ی ورزشکاران در رژه‏ی کاروان ورزشی تا تعداد مدال‏های تصاحب شده، نکات مجملی از حکایت‏های مفصل مردمان دارد. از انصاف به دور است که المپیک را تنها در توانایی ورزشی کشورها محصور کنیم. در جهان امروز ورزش قهرمانی رابطه‏ی مستقیمی با دانش، صنعت، اقتصاد، مدیریت و فرهنگ دارد. المپیک بازی است اما بازی برای رسیدن به غرور و افتخار و از همه مهم‏تر خوشحال کردن مردم.
افتتاحیه‏ی المپیک‏ها هم قصه‏ای جدا برای خود  دارد. فرقی نمی‏کند که میزبان، چینِ کمونیست باشد یا انگلیسِ لیبرال، مراسم افتتاحیه، نمایشی از تاریخ و فرهنگ سرزمین میزبان است که در چند ساعت میلیاردها انسان در سراسر جهان به تماشایش می‏نشینند. کشورهای میزبان بیش‏ترین توان خود را صرف برگزاری مراسم افتتاحیه می‏کنند که تصویری است از تاریخ و فرهنگ دیروزشان و آیینه‏ای از فناوری و هنر امروزشان. امسال هم انگلیسی‏ها به کارگردانی دنی بویل افتتاحیه‏ی شکوهمندی برگزار کردند و داشته‏هایشان را به تماشا گذاشتند: از شکسپیر تا مستر بین، از انقلاب صنعتی تا محمدعلی کلی و از جنگ‏جهانی تا اختراع اینترنت.
المپیک فرصتی برای خوشحال شدن ملت‏ها از پیروزی‏ است، پیروزی‏ در بازی، بازی اما جدی.