برای پس‏دادن بلیت اتوبوس منتظر بودم تا مسوؤل دفتر بلیت‏فروشی از نماز برگردد. آن سوی پیاده‏رو جوانی که ظاهرش شبیه جوان‏های دهه50 بود؛ کیسه‏ای بر کول داشت و در دستش ضربی گرفته بود و می‏زد. توی کیسه پلاستیکی‏اش چند ضرب دیگر منتظر مشتری بودند. صدای ضرب چندان گوش نواز نبود. البته از ضرب ارزان‏قیمت دست‏فروش نزدیک حرم انتظار بیش از این، کم‏انصافی است.
دلم برای فروشنده سوخت. پیش خودم گفتم آخر توی شهر قم، نزدیک حرم، ضرب بدساخت خریدار ندارد. کم‏کم اطراف فروشنده شلوغ شد. رهگذرها با شنیدن صدای ضرب بر‏می‏گشتند و نگاهی می‏کردند و قیمت را می‏پرسیدند. چند دقیقه‏ای که آنجا بودم چند مشتری خوب پیدا کرد.
صدای ضرب برای مردم جذاب بود.

دیشب در منزل، طبق برنامه «هر شب یک فیلم»، اثر ماندگار pulp fiction را تماشا می‏کردیم. سخت غرق در فیلم بودیم که هوس چای کردم. فیلم را متوقف کردم و راهی آشپزخانه شدم. ولی از لحظه فشار دادن دکمه pause تا برگشتن و زدن دکمه play ذهنم کاملا سینمایی شده بود. صحبت‏های کوتاه با همسرم را تبدیل به دیالوگ می‏کردم و در مورد چگونه ادا کردنشان فکر می‏کردم. موقع ریختن چایی سعی می‏کردم دوربین را از زاویه‏ای بگیرم که معنای مورد نظرم را برسانم. وقت برگشتن از آشپزخانه زوم می‏کردم روی فنجان‏ها و قدم‏هایم. خلاصه این دو دقیقه برایم یک فیلم سینمایی شده بود.

بعد از پایان فیلم در مورد این مسئله کمی فکر کردم. به این نتیجه رسیدم که ذهن ما در هر فضایی که قرار می‏گیرد نوع نگاه و استدلالش هم منطبق با آن فضا می‏شود. مثلا اگر اهل فیزیک باشیم اطراف‏مان را با قانون های فیزیکی تفسیر می‏کنیم و حتی این دخالت را تا تفسیر زندگی و مسایل جزیی آن نیز سرایت می‏دهیم. اگر فلسفه بخوانیم همه چیز را فلسفی می‏بینیم. اگر فقه بخوانبم ریز و درشت این عالم را از صافی فقه می‏گذرانیم و این قصه همین طور در مورد دیگر علوم یا اندیشه‏ها جریان دارد. اینگونه می‏شود که مثلا در بحث از یک مفهوم دینی می‏گوییم فلانی نگاهش به مسئله فلسفی است. بهمانی فقاهتی می‏بیند و آن دیگری سیاسی.
به نظر می‏آید نگاه هر کس رنگ‏وبوی فضای ذهنی صاحبش را گرفته که رهایی از این فضاها تقریبا ناممکن است که این مسئله سنگ بزرگی در مقابل اندیشه خالص است.