بعضی وقت‏ها از خودم می‏پرسم: در کجا زندگی می‏کنیم؟ در دنیایی که هر روز مهم‏ترین اخبارش کشته شدن عده‏ای بی‏گناه است؟ وجب‏به‏وجب این کره حقیر خون‏آلود است. با مطالعه طول تاریخ تا امروز به نظر می‏رسد که بشر از لحاظ انسانی پیشرفت چندانی نداشته است. انسان امروز با بشر 2000 سال قبل چه تفاوتی دارد؟ بشر دیروز برای رسیدن به هدفش از هیچ کاری دریغ نمی‏کرد. با سنگ و شمشیر و نیزه، سر از تن دشمنش جدا می‏کرد و خونش را می‏نوشید. چند ماه یک‏بار بدنش را می‏شست. غذاهای بدی می‏خورد و بویی از عقل جمعی و دموکراسی و فلسفه هم به مشامش نرسیده بود. بشر امروز کت‏وشلوار می‏پوشد. کروات ابریشمی می‏بندد. در برج‏های صد‏طبقه می‏نشیند و با یک امضا حکم کشته شدن با‏کلاس هزاران نفر را امضا می‏کند.
مطمئنا نمی‏توان جهش انسان را در زمینه‏ علوم و فنون نادیده گرفت. همه علوم اعم از انسانی،پایه و فنی، برای رام کردن طبیعت و شناخت جهان هر روز گره تازه‏ای را از مشکلات بی‏پایان فکری و معیشتی انسان باز کرده‏اند. سطح فکری و رفاهی انسان امروزی حتی با انسان 100 سال قبل هم قابل مقایسه نیست. همه این تلاش‏ها برای زندگی بهتر انسان هستند در حالی‏که بسیاری از همین انسان‏ها هر روز برای به دست آوردن اولین و مهم‏ترین حق‏شان یعنی زندگی با بسیاری از انسان‏های دیگر دست‏وپنجه نرم می‏کنند و اغلب از داشتن این حق محروم می‏شوند.
این چه پیشرفتی است که تلاش میلیون‏ها انسان در قرن 21،تنها برای داشتن حق زندگی است نه یک زندگی بهتر؟

برخورد دوگانه دردی است که همه ما در زمینه‏های مختلف از آن رنج می‏بریم. همه عرصه‏ها از اقتصاد تا اجتماع، هر یک به گونه‏ای مبتلا به این بلا هستند. خود ما در زندگی روزمره و در مواجهه با اشخاص و مسایل، رفتارهای ناهمگون با گفته‏ها و کرده‏های قبلی خود داریم. عواقب این نوع برخورد با توجه به موضوعش می‏تواند متفاوت باشد. مثلا در عرصه اقتصاد موجب سلب اعتماد سرمایه گذاران، رکود یا خروج سرمایه و... می‏شود. در اجتماع هم شیوع سوءظن و شکاف بین افراد جامعه را نتیجه خواهد داد.
در این میان تن فرهنگ‏مان بیش از دیگر عرصه‏ها از تیغ برخوردهای دوگانه مجروح است. مثلا در مورد موسیقی، پس از 30 سال هنوز تکلیف اهالی موسیقی عملا مشخص نیست. از طرفی سنگ فرهنگ ایرانی را به سینه می‏زنیم و از تهاجم فرهنگی بیگانگان می‏نالیم و از طرفی برای جا انداختم موسیقی ملی خودمان در میان جوانان وطن مردد هستیم. با اینکه می‏دانیم جوان امروز کشورمان به چه موسیقی‏هایی گوش می‏دهند و آن نوع موسیقی با روح و ذوق و فکر او چه می کند اما برای پیشرفت موسیقی ملی خودمان که معمولا برخلاف رقبای خود از لحاظ شرعی هم مشکلی ندارد قدمی بر نمی‏داریم. چند سال پیش محمدرضا لطفی در آستانه کنسرت خود بدون هیچ‏ چشم ‏داشتی اعلام کرد آمادگی دارد تا صداوسیما برنامه‏اش را رایگان پخش زنده کند. ولی صداوسیما که گویی اصلا چنین تواضعی را از استاد بزرگ هنر ایرانی نشنیده‏ است سرگرم پخش برنامه‏ها و موسیقی‏های همیشگی خود شد که نه‏تنها ایرانی نیستند بلکه شرعی بودن آن‏ها هم جای تردید دارد. اگر اسلام با اصل موسیقی سرسازش ندارد و به این بهانه نشان دادن ساز از تلویزیون ممنوع است پس چرا در باریک رسانه ملی برای هر خواننده با هر موسیقی و شعری باز است؟ کسانی که حتی از اینکه اینان نماینده موسیقی کشور هستند خجالت می کشیم. از طرفی مواظبت از روح و فرهنگ مردم را وظیفه خود می‏دانیم و از طرفی هر روز آلبوم‏های متنوع موسیقی‏ با شعرهای توخالی از زیر دست وزارت ارشاد روانه بازار می‏کنیم ولی آثار امثال شهرام ناظری حتی حسام‏الدین سراج را ماه‏ها در انتظار تایید یرادران وزارت ارشاد بلاتکلیف می گذاریم. چه بخواهیم وچه نخواهیم جوان ما به موسیقی دل سپرده است. بهتر نیست این موسیقی، هنر ملی و پاک ایرانی باشد؟
غرض نشان دادن زخم های برخوردهای دوگانه در فرهنگ بود نه مشکلات هنر موسیقی. نمونه برخوردهایی از این دست را در سینما و ادبیات و دیگر زمینه های فرهنگی به وفور شاهد هستیم. چه کسی از این نوع برخوردها با فرهنگ ضربه می‏خورد؟ برای آزاد سازی فرهنگ و سپردن آن به خود فرهنگیان از چه می‏ترسیم؟ اگر مدیریت سرزمین فرهنگ را به اهالی خودش بسپاریم هر روز شاهد پیشرفت و تعالی روز‏افزونش خواهیم بود. اگر غرض‏های شخصی، جناحی، سیاسی و در یک کلام غیرفرهنگی را در برنامه‏ریزی و مدیریت فرهنگی دخالت ندهیم مطمئنا به هدف شکوفا شدن تمام ظرفیت فرهنگ ملی-اسلامی خود و گسترش آن در سطح عموم، نه‏تنها فرهیختگان جامعه خواهیم رسید. هدفی که فعلا در سخنرانی‏ها و همایش‏ها تنها آرزویش را می کنیم.