هم‏وطن فهرجی من
چیز دیگری از دست من برنمی‏آید جز آنکه چند سطری اینجا بنویسم و از تو معذرت بخواهم.

عذرمان را بپذیر که اخبار مهم و خوشحال کننده به‏قدری بود که نتوانستیم خبر زیرآوار ماندنت را تکرار کنیم. ما را ببخش که فلج شدن فرودگاه‏های اروپا و بی‏کفایت نشان دادن مدیرانشان، تو را از یادمان برد. ما را ببخش که تظاهرات دانشجویان انگلیس و حمله پلیس به آنها و افشای دروغ بودن ادعای آزادی در آنجا مجال تسلیت به تو را از ما گرفت. هم‏وطن، عذرمان را پذیرا باش که مشغول جشن هدفمندسازی بودیم و در این برهه حساس نمی‏خواستیم خبر ناگوار به مردم بدهیم. نازنین روستایی من، خون تو با شهدای چایهار فرقی ندارد. اما آنها را دست استکبار کشت و تو را دست طبیعت و اگر از من نرنجی می‏گویم شاید معصیت‏هایت به در گاه الهی. ما را ببخش که استاندارت در جلسه بحران از ایمان و اعتقاد مردم به رییس‏جمهور و فرونریختن دیوار خانه‏ای به دلیل نصب عکس او حرف می‏زد. ما را ببخش چون تو روستایی هستی و گزارش گرفتن از تو که 11نفر از عزیزانت را از دست دادی و روستاهایت ویران شد دردی را دوا نمی‏کند اما گزارش گرفتن از بازاری‏های تهران و تکرار اینکه قیمت‏ها تکان نخورده، بسیاری از دردهای مردم ما را دوا می‏کند.
هموطن روستایی من، ما را ببخش.