فردا راهی قم بودیم و امروز هم از عصر برای مهمانی دعوت. از سینمای قم خبر نداشتیم که با وجود چند فیلم خنده‏دار و تبعا پرفروش و پرستاره در صف اکران، پرده سینماتربیت قم نصیب "چهل سالگی" خواهد شد یا نه؟ برای همین تصمیم گرفتیم این فیلم را در تبریز از دست ندهیم. وارد مجموعه سینماناجی که شدیم فکر کردیم کسی نیست و تعطیل است ولی وقتی داخل سالن از پیرمرد بلیت‏فروش پرسیدیم، گفت برنامه سر جای خودش باقی است. 3600 تومان برای دو بلیت خرج کردیم و منتطر شروع سانس اول شدیم. فکر می‏کردیم تا شروع فیلم چند نفری هم از پیرمرد بلیت بخرند ولی تنها مشتری­های سانس اول ما بودیم. انگار اکران خصوصی بود. با همسرم داخل سالن سینما شدیم و در ردیف‏های وسطی نشستیم. اولین باری بود که اینطوری فیلم می‏دیدم.
بعد از فیلم "درباره الی"، فیلم ایرانی خوش‏ساخت دیگری را در سینما ندیده بودم. "چهل سالگی"، روایت امروزی داستان اول مثنوی " است. فیلمی که بیننده از بازی‏ها و دیالوگ‏ها و روایتش لذت می‏برد. تماشای فیلم در سینمای خالی شاید در نگاه اول جالب باشد ولی به تماشای فینال جام‏جهانی فوتبال در ورزشگاه خالی می‏ماند. مطمئنا اگر به جای "چهل سالگی"، " فیلم خنده‏داری -نه طنز- روی پرده بود؛ ما داخل سالن تنها نبودیم و آپاراتچی هم روی صندلی‏اش بی­حوصله نمی‏نشست و سینمادار هم از اکرانش پشیمان نمی‏شد.
مدت‏هاست که آفت مردم‏پسندسالاری  بلای جان سینما و دیگر هنرها شده است. اگر نگاهمان را به دیگر عرصه‏های فرهنگی بلکه غیرفرهنگی بچرخانیم این آفت را بر روی شاخ و برگشان خواهیم یافت. مردم‏پسند بودن به‏خودی خود آبی است که باید بوستان هنر را سیراب کند. اما اگر همین آبیاری تنها رسیدگی باغبان به درختانش باشد و بی حساب و کتاب به پای درختان جاری شود؛ بلای جان باغ خواهد شد. اگر مردم پسندسالاری به جایگاه تعیین‏کننده ارتقا یابد؛ آتش کم‏فروغی می­افروزد که دود سیاهش چند برابر گرمای آتشش است و مستقیما چشم خود مردم را کور خواهد کرد. هرچند سالار شدن مردپسندی در حوزه هنر نتایج تلخی به دنبال دارد اما در حوزه­های کلان و مهم­تر، نتایج اسف­باری به بار می­آورد. نکته بسیار مهم موضوع در این نکته نهفته است که شاید مشکلات و آفت­های دیگر، تنها در حوزه مختص خود تاثیر منفی بگذارند اما آفت مردم­پسندسالاری، آفتی است که زنجیره­وار بر دیگر حوزه‏ها هم اثرگذار است. چرا که مردم­پسندی افیونی است که بر رگ اندیشه جامعه تزریق می‏شود و در سر تا پای پیکر جامعه جریان پیدا می­کند و نئشگی‏اش تا سال‏ها از سر نمی‏پرد.