«و نگاه‏هاي زشت بين‏شان آزارم مي‏دهد.»

قضي? چاي شيرينِ پست قبلي ات دقيقا در همين نوشته ات هم جاري ست. همچنان که نميتوان با سه عنصر مجزاي چاي و آب و شکر، چاي شيرين داشت، تو نيز بعنوان يک انسان مدرن و امروزي، ترکيبي هستي از "انسان اجتماعي"، "انسان فردي" يعني براساس اجتماعي بودنت درست از که از درد ديگران رخ نگرداني، اما بر اساس انسان فردي بودنت، نبايد بگذاري که اين دردهاي ديگران تو را با خود ببرد. حتي خودِ آن ديگران هم بناچار درگير اين دردها شده اند و داوطلبانه تن بدانها نداده اند. اين است که بايد بداني اين اجزا را چگونه در کنار هم قرار بدهي تا بتواني خودت را انسان بنامي و تازه بگذريم که اجزاي ديگري مانند "انسان طبيعي" و غريزي که بايد حرمت او هم رعايت گردد.

چقدر شبيه همند آدم ها/

شنيده ها و ديده ها و دردها و حتي لبخندهايمان همه از سر يک درد است انگار

هواي خانه دلگير است رفيق!

1. برداشت موسوي

2. برداشت من:

در دايره پرگار ما نقطه تسليميم؛

اين است جهان بينيِ نه من و نه تو

به همين خاطر از مقاله خودمان هم دلمان ميگيرد

از تهيه پول تخم مرغ و روغن هم دلمان ميگيرد

احتمالا اين جهان بيني درست باشد

دلهاي گرفته کعبه هاي درونند وطواف کردني

اينجا مدتهاست هوا گرفته است.

قرار بيقرار ما رميده شد به بوي تو....