فعالیت­های سیاسی و اجتماعی برای گسترش اخلاق، برابری، آزادی، دموکراسی و... تا زمانی که بیشتر افراد جامعه، این مفاهیم را با جان و دل نفهمیده و در زندگی شخصی­شان رعایت نکرده­اند، آب در هاون کوبیدن است .

مردمی که در زندگی روزمره­ی خود، در تعامل با دوستان و خصوصا دشمنان خود، اخلاق و جوانمردی  را فراموش می­کنند، نباید از رواج بداخلاقی­ها و فسادها، گلایه کنند و شب هنگام پشت رایانه بنشینند و تئوری­های روشنفکرانه بنویسند. مردمی که برای حل مشکلات اداری خود به رشوه دادن و رشوه گرفتن عادت کرده­اند، نباید از اختلاس­های میلیاردی و سکوت شاهدان تعجب کنند. مردمی که در ترافیک خیابان و صف نانوایی منتظر غفلت کسی هستند تا به ناحق جای او را بگیرند، نباید از پایمال شدن حق میلیون­ها نفر در وزارتخانه­ای آزرده شوند و سرانجام مردمی که در خانه­ی خود، حکومتی مردسالار برپا کرده­اند و حقوق همسر و فرزندان خود را در برابر خواسته­ها و سلایق خود حقیر می­بینند؛ حق ندارند خارج از خانه، حرفی از حقوق زنان و  له شدن زیر چکمه­های استبداد بر دهان آورند.

اخلاق، دموکراسی، آزادی و برابری از خود ما آغاز می­شود؛ نه از حاکمان. در روزگار خود دیدیم کسانی را که به نام آزادی قیام کردند ولی از تکه تکه کردن دیکتاتور خود لذت بردند و بعد بر سر تقسیم قدرت با یکدیگر جنگیدند. تفاوت آرمان مردانی همچون ماندلا و گاندی با انقلاب مردمانی مثل مردم لیبی در همین است.

قبول دارم که «الناس علی دین ملوکهم» و اینکه ارتباط میان مردم و حکومت، دوسویه است و عاقل و صالح بودن حاکمیت روند اصلاح جامعه را سریع­تر می­کند اما بدون اصلاح جامعه، صلاحیت حکومت سست و  حاصلش کم ثمر خواهد بود.

سرزمینی که مردمانی دموکرات، آزاده و بااخلاق داشته باشد، به یقین حاکمانی آزاده و آزادی­خواه خواهد داشت.