رسیدن به هر هدفی نیازمند هزینه است. از داشته‏ها و سرمایه های زیادی باید گذشت. حرف‏های بسیاری را تحمل کرد و سختی‏های زیادی را به جان خرید تا شاید روزی به سر منزل مقصود رسید. اما در این گذشتن‏ها و فدا کرد‏ن‏ها و هزینه‏ها نباید چشم‏بسته و غیرمنصفانه عمل کرد. همیشه اهداف، ارزش هزینه‏ها را ندارند.
در این روزها شاهد هستیم که بعضی‏ها برای رسیدن به اهدافشان، دست خود را تا آرنج در کیسه اسلام فرو می‏برند و مشت‏مشت می‏بخشند تا شاید چند قدم به مقصود خود نزدیک شوند.
آنچه در این روزگار بیش از هر چیز دیگر آزار دهنده است مخدوش شدن چهره واقعی و البته تمام‏نمای اسلام است. اگر ادعای عینیت سیاست و دیانت می‏کنیم نباید دیانت را شیر بی‏یال و ‏کوپالی کنیم تا از درد کوبیدنش بر بازوی نحیف سیاستمان بکاهیم. اگر واقعا می‏خواهیم سیاستمان عین دیانتمان باشد - نه‏فقط دیانتمان عین سیاستمان- باید به همه موازین و معارف دینی پایبند باشیم. نه اینکه مصداق آیه نومن ببعض و نکفر ببعض واقع شویم. این منصفانه نیست که برای رسیدن به هدف خود -هرچند هدفی مقدس- از اسلام هزینه کنیم یا چهره آن را به میل خود تغییر دهیم.
متاسفانه گاهی بعضی‏ها برای توجیه رفتار و گفتار غیردینی، حتی ضددینی خود در پشت همین دین سنگر می‏گیرند و مخالفان خود را مهاجمان به اسلام می‏نامند. این افراد یا تفکرات لاغراندام خود را جامه فاخر اسلامیت می‏پوشانند یا می‏خواهند به زور جامه تنگ خود را بر قامت تنومند و شانه‏های فراخ اسلام بپوشانند.
شایسته است به بهانه سال‏روز تولد اسلام، این آیین بندگی آزادانه، برای شناخت عمق و واقعیت آن، برای یک‏بار هم که شده از داخل غار حرا به بیرون نگاه کنیم. نه از بیرون به داخل آن.