فکر کردن مثل هر چیز دیگری مقدمات و ابزاری لازم دارد که بدون آنها فکری نمی‏توان کرد. مهم‏ترین وسیله فکر کردن اراده است. به این معنی که فرد واقعا بخواهد فکر کند و به حاصل فکر خود هم احترام بگذارد.
بزرگ‏ترین مانع برای رسیدن به این ابزار، ضمیر ناخودآگاه خود انسان است. شاید بتوان اسم این ضمیر ناخودآگاه را همان نفس گذاشت.
«انسان به خودش دروغ نمی‏گوید». این جمله بزرگـ‏ترین دروغ تاریخ بشر است. انسان بزرگ‏ترین و خطر‏ناک‏ترین دروغ‏ها را به خودش می‏گوید. یکی از این دروغ‏ها «من فکر می‏کنم» است. گاهی اوقات نفس ما، از آن‏جا که نتیجه تفکر در مسئله‏ای را می‏داند و لازمه رسیدن به آن نتیجه را هم محاسبه کرده ‏است به بهانه‏های مختلف مانع تفکر انسان می‏شود و خطرناک‏تر این‏که نتیجه‏ای دیگر را در جامه نتیجه‏ای مستدل و مبرهن تحویل ذهن و زبان انسان می‏دهد.
نفس راحت‏طلب است. برای همین تمام تلاش خود را برای خاموش کردن آتش تفکر انجام می‏دهد. جون خوب می‏داند که آتش تفکر خانه چوبی آسایشش را خواهد سوازند. بهترین لحظه‏های زندگی ما زمانی است که بتوانیم نفس خود را -هرچند برای دقایقی- خفه کنیم. در همان چند دقیقه زلال، ممکن است به نتایجی برسیم که نگاه‏مان را نسبت به همه چیز دیگرگون کند.
نفس ما معمولا برای فراری دادن عقل از تفکر به دو روش پناهنده می‏شود. یا دایره بدیهیات را چنان فراخ می‏گیرد که همه نتایج لازم خودش را درون حلقه بدیهیات جمع کند یا وظیفه تفکر را بر دوش فرد یا افرادی می‏گذارد که برای تفکر اصلح‏تر می‏داند. در هر دو صورت آنچه حاصل می‏شود با نتیجه‏ای که زیر سایه دقایقی تفکر خالص ثمر می‏داد، فرسنگ‏ها فاصله خواهد داشت.