چای‌شیرین از شکر و آب جوش و چای خشک درست می‌شود. اگر کسی هر سه‌ی این‌ها را داشت؛ چای‌شیرین ندارد؛ او شکر و چای و آب دارد.
اگر دین هم مجموعه‌ای از اخلاق، اعتقادات و فقه باشد؛ عالم دینی هم کسی می‌شود که هر سه‌ی این‌ها را با هم بفهمد نه اینکه فقط بداند و توی جیبش داشته باشد. عالمی که فقط فقه می‌داند؛ نظر فقهی‌اش نمی‌تواند حرف اول و آخر دین باشد؛ عالم کلام یا اخلاق هم همین طور. کسی که همه این‌ها خوب می‌داند اما حلقه‌های اتصال بینشان را گم کرده هم مثل همان کسی است که شکر و آب و چای خشک را در دست گرفته و به ما چای‌شیرین تعارف می‌کند.