«قلعه اي با عقلانيت و حقيقت» اين چيزي بود که رهاي عزيز نوشته بود. ماجراي عقلانيت در دين مسيحي بس خواندني است. اينکه عقلانيت ريزني، دين را بالکل زدود. تا اينکه در قرن هجده و نوزده دوباره ايمان را بر اساس عنصر ديگري غير از عقل بنا نهادند. چيزي شبيه راز مارسل يا برهان اخلاقي کانت يا احساس و تجربه ديني شلاير ماخر. گفتنش ساده است که دين را بايد بر اساس عقل پايه نهاد و بقيه اش را دور ريخت. اما همين اول مي پرسم چرا عقل؟ يا فقط عقل؟ کدام عقل؟ من که نمي دانم. فقط پرسيدم. مسير طولاني است.