داور سوت را زد. باز هم قرمز و آبی مساوی کردند. دیگر از این همه مساوی هم خسته شدیم.
چند جا کار داشتم. زود شال و کلاه کردم و زدم بیرون. از دور یک پیکان دهه شصت می‏آمد. سوارش شدم. سر زنبیل‏آباد که رسیدیم دو طرف خیابان مامور بازار بود. وقتی تاکسی به فلکه صفاییه رسید انگار به پادگان رسیدیم. هر چهار گوشه‏اش چندتا مامور و سرباز با باتوم ایستاده بودند. به راننده گفتم: امروز خبریه؟ پیرمرد بی‏حوصله تمام خستگی‏اش را روی دنده ریخت و گفت: نه، واسه بازی امروزه. اگه بازی برنده داشت طرفداران تیم برنده می‏ریختن بیرون.
رفتم توی فکر. یاد روز‏هایی افتادم که تیم‏ملی بازی حساسی را می‏برد و مردم توی خیابان‏ها بزن و بکوب -البته از نوع مجازش- راه می‏انداختند.
از من می‏پرسید، می‏گویم تیم‏ملی و قرمز و آبی بهانه‏اند. ما تنها منتظر زنگ تفریحیم. از صبح تا شب سه شیفته جان می‏کنیم تا شاید یک تکه نان حلال دست اهل و عیالمان بدهیم. شب هم جعبه نه چندان جادویی را روشن می‏کنیم و سر برنامه‏های طنزش که به جز طنز همه چیز دارند می‏نشینیم تا شاید چند دقیقه بخندیم و بگوییم مردم شادی هستیم. از شب تا صبح هم کابوس اقساط عقب مانده بانک و اجاره این ماه و قبض آب و برق می‏بینیم.
ولی وقتی تیم مورد علاقه‏مان می‏برد. بهانه خوبی پیدا می‏کنیم تا چند هورای هزاران نفری بکشیم. من تا حالا تجربه نکرده‏ام ولی فکر می‏کنم وسط خیابان با چند صد نفر هموطن از ته دل خندیدن، مزه دیگری داشته باشد.
ولی با این همه مامور، چه کسی جرات دارد حتی تنهایی بخندد؟                                                                                                                                               

نمی‏دانم تا حال شده به مهمانی مجللی دعوت شوی و پیش‏غذا‏ها طوری سرگرمت کنند که فکر غدای اصلی نکنی؟ یا اگر هم فکرش را کنی از بس خورده‏ای حالت از غذا بهم بخورد. وقتی هم مهمان‏ها غذا  می‏خورند تو شرمنده از مهمان و میزبان فقط نگاه کنی؟

فکر می‏کنم ما در زندگی این چنین هستیم. گاهی خورده علم‏ها چنان سرگرممان می‏کنند که فکر می‏کنیم از دانشگاه هستی فارغ‏التحصیل شده‏ایم. حال آنکه در یک طرف پهنه جهان هستی و در طرف دیگر ابدیت ما ایستاده است. در این میان کدام را دریافته‏ایم؟ شاید‏هیچکدام.
نمی‏دانم تو چه فکر می‏کنی ولی تولستوی می‏گوید: بشر هنوز دق‏الباب این دانشگاه را می‏کند و رخصت ورود می‏طلبد.

این بدترین اشتباه ما بود
زیبایی را همچون دانه‏های جو
به روی کفه‏های نامیزان ترازوهایمان کشیدیم
و از اجرای مساوات مسرور شدیم.

ساعت از یک نصف شب هم گذشته بود. مثل بیشتر شب‏ها خواب به چشمم نمی‏آمد. سری به سی‏دی‏های توی کشوی میزم زدم. چند فیلم بود که باید خیلی وقت پیش می‏دیدم. ولی یا وقتش نبود یا اگر وقتش بود حوصله‏اش نبود. زمانی هم که وقت و حوصله بود شرایطش نبود. چیزی مثل همان داستان قیر و قیف خودمان و بهانه‏های بنی ایرانی.

یکی از فیلم‏های آخر مخملباف را برداشتم و چپاندم توی حلق دستگاه ژاپنی. با همه حرف‏هایی که می‏شود در مورد مخملباف و این فیلم زد بعضی از قسمت‏هایش برایم جالب بود. در قسمتی، یکی از معشوقه‏های جان -نقش اول فیلم- از او می‏پرسد چرا همیشه همراهت کورنومتر داری؟جان می‏گوید: تا لحظه‏های خوش و مفید زندگی‏ام را حساب کنم. در ادامه می‏گوید: می‏دانی پروانه‏ها تنها یک روز زندگی می‏کنند؟ ...و من در طول عمرم به اندازه عمر یک پروانه زندگی نکرده‏ام.

به نظرم کار جالبی آمد. نه اینکه از فردا مثل جان یک کورنومتر از گردن آویزان کنیم و وقت بگیریم. فقط اینکه از خودمان حساب بکشیم. در این سال‏ها چه‏قدر واقعا زندگی کرده‏ایم و چه‏قدر فقط زنده مانده‏ایم؟ و از همه مهم‏تر اینکه از این به بعد چه‏قدر می‏خواهیم واقعا زندگی کنیم؟ اصلا تعریف ما از زندگی خوب چیست؟ کورنومتر ما هم مثل کورنومتر جان فقط زمانی‏ که با معشوقه‏های خود هستیم کار می‏کند؟
فکر می‏کنم می‏شود به تعداد آدم‏های روی زمین، جواب برای این سوال پیدا کرد. ولی مهم این است که سر خودمان را شیره نمالیم. اگر نمی‏توانیم تعریف زندگی را از سرچشمه بگیریم لااقل سطل تعریف‏مان را از نزدیکی‏های سرچشمه پر کنیم تا صدای کار کردن کورنومترمان را بیشتر وقت‏ها بشنویم. نه مثل جان که آرزو می‏کند برای هر یک سال از عمرش تنها یک ساعت خوش داشته باشد.
البته یادمان باشد به کورنومتر دیگران  چپ‏چپ نگاه نکنیم.